Η Mariia Shostak, μια 25χρονη γυναίκα που ζει στο Κίεβο, άρχισε να έχει συσπάσεις στις 24 Φεβρουαρίου, την ημέρα που η Ρωσική Ομοσπονδία εξαπέλυσε στρατιωτική επίθεση στην Ουκρανία και γέννησε εν μέσω σειρήνων αεροπορικής επιδρομής.
Περιγράφει τις οδυνηρές συνθήκες που υπέμεινε, φέρνοντας μια νέα ζωή σε έναν κόσμο ξαφνικού και ακραίου κινδύνου.
«Είχα μια περίπλοκη εγκυμοσύνη και πήγα στο μαιευτήριο νωρίς έτσι ώστε το παιδί και εγώ να είμαστε υπό ιατρική επίβλεψη.
Όταν ξύπνησα στις 24 Φεβρουαρίου, η οθόνη του τηλεφώνου μου ήταν γεμάτη μηνύματα από συγγενείς. Πριν τα διαβάσω, συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε συμβεί.
Το ίδιο πρωί, είχα ελαφριές συσπάσεις και το απόγευμα πήγαμε για πρώτη φορά στο υπόγειο καταφύγιο. Ήταν τρομαχτικό. Τη νύχτα, δεν κοιμήθηκα.
Οι συσπάσεις εντάθηκαν και οι ειδήσεις δεν ήταν καθησυχηστικές.
Νωρίς το πρωί της 25ης Φεβρουαρίου, ένας γιατρός με εξέτασε και μου είπε ότι θα γεννούσα εκείνη την ημέρα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου στο σπίτι για να έρθει. Μία διαδρομή που συνήθως διαρκεί 20 λεπτά πήρε σχεδόν τέσσερις ώρες λόγω των ουρών στο βενζινάδικο, τα καταστήματα και το φαρμακείο.
Ήμουν τυχερή
Ήμουν τυχερή με τη γέννηση – δν γέννησα στο υπόγειο αν και μερικές γυναίκες γέννησαν σε ένα δωμάτιο που δημιουργήθηκε για το σκοπό αυτό.
Ξεκίνησα στην αίθουσα τοκετού, αλλά έπρεπε να μεταφερθώ στο χειρουργείο για καισαρική τομή. Αργότερα, όταν ήχησαν σειρήνες αεροπορικής επιδρομής, το ιατρικό προσωπικό ήθελε να με μεταφέρει στο υπόγειο, αλλά αρνήθηκα.
Εξαιτίας του πόνου, δεν μπορούσα καν να μιλήσω, πόσο μάλλον να πάω οπουδήποτε. Τον υπόλοιπο καιρό ήμουν αποσυνδεδεμένη από τον έξω κόσμο, και ήταν ίσως η μόνη φορά που ξέχασα τον πόλεμο.
Φόβος, κόπωση και πόνος
Μετά την επέμβαση, ήμουν στην εντατική για αρκετές ώρες, όχι πλέον με αναισθησία. Ανησύχησα γιατί δεν ήξερα που ήταν το μωρό και ο άντρας μου.
Εν τω μεταξύ, ακούστηκε άλλη μια σειρήνα αεροπορικής επιδρομής και αποφάσισα να πάω στο υπόγειο. Ήμουν σε ένα πουκάμισο μιας χρήσης, χωρίς παπούτσια, σε αναπηρικό καροτσάκι, κρατώντας έναν καθετήρα ούρων.
Ήμουν καλυμμένη με μια κουβέρτα και με πήγαν στο καταφύγιο, όπου είδα για πρώτη φορά το γιο μου. Τον ονομάσαμε Arthur.
Ένιωσα φόβο, κόπωση και πόνο. Την επομένη του χειρουργείου, πήγα στο μαιευτήριο και επέστρεψα στο υπόγειο αρκετές φορές την ημέρα. Ξανά και ξανά, ακούσαμε τη σειρήνα της αεροπορικής επιδρομής.
Η εξάντληση αμβλύνει τον φόβο μέχρι που ένα βλήμα χτύπησε ένα πολυώροφο κτίριο που μπορούσαμε να δούμε από το παράθυρό μας. Κατάφερνα να κοιμηθώ για μια-δυο ώρες την ημέρα. Περνούσαμε τις περισσότερες φορές στο υπόγειο καθισμένοι σε καρέκλες. Η πλάτη μου πονάει όταν κάθομαι, και τα πόδια μου είναι ακόμα πρησμένα ως επιπλοκή εγκυμοσύνης.
Ο σύζυγός μου, Yurii, βοήθησε, φροντίζοντας εμένα και το νεογέννητο. Το ιατρικό προσωπικό οργάνωσε γεύματα στο καταφύγιο και αργότερα παρείχε κρεβάτια.
Βοήθησαν να θηλάσει το μωρό, μοιράστηκαν φάρμακα για μωρά, κράτησαν το χέρι μου όταν δυσκολευόμουν να περπατήσω.
Αισθάνομαι ασφαλής στην πρωτεύουσα – υπάρχουν αρκετά καταφύγια και οι πληροφορίες προέρχονται από τις αρχές. Ο σύζυγός μου έφτιαξε μια γωνία για να μείνουμε στο υπόγειο του σπιτιού μας.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ στο Κίεβο, δεν έχω άλλο σπίτι. Δεν πρόκειται να φύγουμε.”