Van 2013 tot 2016 was Seppe United Nations Youth Volunteer (UNV) bij UNICEF alsook consultant voor het Peruviaanse ministerie van Onderwijs in Peru. Na drie jaar Lima, woont hij momenteel in Nairobi waar hij het sociaal programma Fútbol Más opstart. Een rode draad doorheen zijn loopbaan is de passie voor sport, die hij concreet toepast in zijn werk rond Sport for Development – een strategie om kinderen en jongeren via sport en spel belangrijke levenslessen bij te brengen.
‘’Ik speel al heel mijn leven voetbal en heb me altijd geïnteresseerd in het feit dat je via sport en spel enorm veel bijleert.‘’
De overgang tussen Seppe zijn studententijd en zijn loopbaan gebeurde via zijn passie voor sport. “Ik heb communicatie en journalistiek gestudeerd maar ik werk daar eigenlijk niet rond op dit moment. Ik doe programmatisch werk rond Sport for Development (S4D). Dat vond ik uit eigen ervaring altijd al heel boeiend. Ik speel al heel mijn leven voetbal en heb me altijd geïnteresseerd in het feit dat je via sport en spel enorm veel bijleert, vrienden maakt en bruggen bouwt met mensen die helemaal anders zijn dan jou. Dat is altijd een passie van mij geweest.” Zijn thesis waarmee hij zijn studies afrondde vormde het startpunt. “Als beginnend journalist heb ik voor mijn thesis onderzocht hoe voetbalclubs in België een rol spelen in de maatschappij. Ik ben die richting dus altijd wel uitgegaan. Ontwikkelingssamenwerking is dan eigenlijk niet zo ver af meer.” Na zijn studies ging Seppe tijdelijk aan de slag bij Greenpeace België. “In het kader van de klimaatconferentie in 2009 in Kopenhagen heb ik voor Greenpeace de coördinatie en promotie van een videoclip ‘Dance for the Climate’ op mij genomen.” Daarna kwam Seppe in Brussel terecht, wat hem voor UNRIC een oude bekende maakt. “Ik heb zes maanden stage gevolgd op de Benelux desk van UNRIC. Die stage ging meer richting communicatiewerk.” Vervolgens werd hij Junior Assistant in Ecuador via het BTC Juniorprogramma.
‘’Je gebruikt sport als een soort van metafoor van het leven.‘’
In 2013 kwam Seppe terecht in de Peruviaanse hoofdstad Lima als UNV Youth Volunteer bij UNICEF. Als medewerker van de Child Protection Unit was hij er consultant inzake Sport for Development. “Ik was verantwoordelijk voor een strategie die Sport for Development heet. Dat houdt in dat je nadenkt hoe je via sport en spel kan bijdragen tot de opvoeding en ontwikkeling van levensvaardigheden van kinderen en jongeren. Dat werd bijvoorbeeld toegepast in een sociaal programma van de overheid om straatkinderen weer thuis en op de schoolbanken te krijgen. Hoe kan je via iets leuk en attractief – sport – hun aandacht trekken? Je gaat spellen of sportactiviteiten ontwerpen op zo’n manier dat men in team moet werken, empathisch moet zijn, bepaalde communicatieve vaardigheden moet aanwenden of bepaalde verantwoordelijkheden moet opnemen in het spel. Het kan ook zijn dat je in het spel bepaalde conflicten creëert die de kinderen moeten oplossen.”
Het intentioneel maken van sport en spel zorgt ervoor dat deelnemers belangrijke levenslessen- en vaardigheden meekrijgen. “Je gebruikt sport als een soort metafoor van het leven. Elk spel stelt een situatie voor die je kan projecteren naar het gewone leven.” Daarnaast biedt Sport for Development nuttige tijdsbesteding aan de deelnemers. “Je brengt gezonde gewoontes in het leven van het kind. In plaats van drugs te gebruiken, te stelen of binnen te zitten, zijn ze beweeglijk en actief.” Daarnaast gaat het ook om een alternatieve vorm van onderwijs. “Het is ook een manier om kinderen interessante zaken bij te brengen. Onderwijs gebeurt niet enkel in een klaslokaal waar een kind luistert naar een persoon die boven hem of haar staat. Door Sport for Development is er ook een autonomer proces van onderwijs, een soort alternatieve vorm waarbij kinderen bijleren uit de eigen ervaringen.”
Een functie als UNV Youth bood Seppe een leerrijke en gevarieerde werkervaring. “Een doordeweekse dag bestond bijvoorbeeld uit een vergadering met een ministerie, een mogelijke donor of een vereniging. Daarnaast was het lezen van documenten een courante bezigheid, om zo globale akkoorden en beleidskaders te vertalen naar de lokale realiteit. Ik moest ook de verschillende sociale programma’s van de overheid opvolgen om te kijken waar de problemen en opportuniteiten lagen met betrekking tot de bescherming van de kinderrechten.” Reizen voor het werk zat er niet meteen in, al ging Seppe wel enkele keren naar het buitenland voor conferenties. “Alles speelt zich voornamelijk af in de hoofdstad. We werken ook wel gedecentraliseerd, maar ik werkte vooral vanuit het bureau in Lima. Voor Sport for Development conferenties ben ik twee keer in Brazilië geweest. Ik ben ook naar de Disaster Risk Reduction Summit gegaan in Japan, en nam deel aan een conferentie over Sport for Development in Philadelphia.”
“Ik denk dat de cultuurshock eerder zal gebeuren wanneer ik op een bepaald moment terug in België ga werken.”
Seppe woonde graag in Peru. “Lima is zoals elke grote Latijns-Amerikaanse stad een stad met veel ongelijkheid. Je hebt mensen die een halfuur van jou vandaan wonen en geen stromend water hebben. Als je het geluk hebt om een vast inkomen te hebben, is het hier aangenaam om te leven. Al valt het niet te vergelijken met Europa.” Werken is er ook aangenaam. “Het is elke dag wel een beetje aanpassen omdat het een andere manier van werken is. Het is allemaal veel informeler. Deadlines en tijdstippen worden niet echt strikt gerespecteerd. Ik denk eigenlijk dat de cultuurshock eerder zal gebeuren wanneer ik op een bepaald moment terug in België ga werken.”
In Peru diende Seppe zich in het Spaans uit de slag te trekken. “Ik had al een beetje Spaans geleerd toen ik tijdens mijn studententijd op Erasmus ging in Sevilla. Maar daar spreken ze een heel specifiek accent, dus eenvoudig was dat niet. Het meeste heb ik eigenlijk bijgeleerd in Quito (via het BTC-programma, n.v.d.r.). Ik heb daar ongeveer twee jaar en half gewoond en daar spreekt men redelijk duidelijk en verstaanbaar Spaans. Ik heb nooit Spaanse lessen gevolgd, ik heb het al doende geleerd. Het was moeilijk in het begin maar ik heb snel vooruitgang geboekt omdat alles in het Spaans gebeurde. Ik had geen andere mogelijkheid. Dat is de beste manier om te leren natuurlijk.”
‘’Wij zorgen ervoor dat degene die werkt met kinderen dat op een goede manier doet.”
Zijn werkervaring bij UNICEF gaf Seppe de unieke positie om de bijzonderheden van de VN-organisatie te leren kennen. “Het is belangrijk om te weten dat UNICEF op een specifieke manier werkt, namelijk op basis van vrijwillige bijdragen van VN-lidstaten. UNICEF is een fonds en doet dus veel aan fondsenwerving omdat het anders niet zou bestaan.” Seppe merkt op dat UNICEF in haar dagdagelijkse werking niet rechtstreeks samenwerkt met haar doelgroepen. “UNICEF is een intergouvernementele organisatie. De taak van UNICEF is voornamelijk de overheid bijstaan in het beschermen van de rechten van het kind. UNICEF werkt dus meer rond thema’s, en niet zozeer op concrete programma’s en projecten die van UNICEF uitgaan. We werken op geen enkel moment direct met kinderen. De bedoeling is dat wij ervoor zorgen dat degene die werkt met kinderen dat op een goede manier doet. In de praktijk doen wij dus geen directe interventie.” Dat is in ieder geval zo in Peru, in Afrika en sommige stukken van Azië is het volgens Seppe anders. “In die landen is er meer rechtstreekse projectwerking, in tegenstelling tot Latijns-Amerika, want het hangt af van de mate waarin de overheid georganiseerd is.” Het gaat in Peru eerder over het begeleiden van de overheid in de implementatie van beleidskaders. “Wij dragen bij tot de opleiding van mensen die rechtstreeks met kinderen werken. Af en toe gaan we projecten bezoeken, we verzorgen de monitoring en geven feedback over zaken die verbeterd kunnen worden. We denken na over het ontwerp van het programma: hoe kan het overheidsprogramma ertoe bijdragen dat straatkinderen teruggebracht worden in de samenleving?”.
“Ik vind het fijn om het gevoel te hebben dat we een verschil hebben kunnen maken voor alle kinderen van Peru.”
Seppe haalde veel voldoening uit zijn werk bij UNICEF. “UNICEF is een ongelofelijk interessante plek om te werken rond het thema van kinderrechten. Je leert er heel veel bij en werkt er samen met interessante mensen. Je hebt toegang tot enorm veel kennis, ervaring en documentatie. Op professioneel vlak vind ik het fijn om het gevoel te hebben dat we een verschil hebben kunnen maken voor alle kinderen van Peru. Als je er effectief in slaagt om aan beleidsbeïnvloeding te doen, dan heb je invloed op alle kinderen.” UNICEF ziet hij dan ook als een belangrijke speler. “Ik denk dat de impact van de VN soms onderschat wordt. Als UNICEF in Peru een bepaalde lijn aanhoudt, dan heeft dat zijn waarde. Het is belangrijk om diplomatisch te zijn en op elk woord te letten en de manier waarop iets wordt gecommuniceerd, want veel mensen gaan dat als referentie gebruiken. Maar tegelijkertijd wordt de impact ook wel overschat: uiteindelijk doen overheden wat ze willen en zijn de VN-organisaties in Latijns-Amerika ook niet zo groot.”
“Diplomatisch zijn, is vaak de enige manier om ergens te geraken.”
“De dingen die me uiteindelijk toch het meeste zijn bijgebleven, zijn de fieldtrips. Het is leuk om S4D-methodologieën in praktijk om te zetten en te merken hoe de kinderen in het spel ook daadwerkelijk beter met elkaar beginnen omgaan. Of om te zien hoe kinderen via een spel erin slagen om te identificeren of er in hun gemeenschap bepaalde vormen van geweld aanwezig zijn en ze ook verschillende oplossingen aanbrengen. Dat zijn de meest memorabele momenten.”
Al waren er ook frustraties. “De machtsspelletjes waren moeilijk. Spijtig genoeg kom je regelmatig situaties tegen waarin men eigenlijk niet echt bezig is met het ultieme doel, het beschermen van kinderen en hun rechten. Dat houdt natuurlijk positieve evoluties tegen. Dat frustreerde mij het meeste.” Het hoofd koel houden was de boodschap. “Je leert welke conflicten je kan winnen en welke niet. Soms kon ik er niets aan doen vanuit mijn positie. Dan moest ik zoeken naar alternatieven en strategieën om tot het juiste punt te geraken, zonder dat het probleem in haar oorzaak werd aangepakt. Ik heb bij UNICEF dan ook goed geleerd om diplomatisch te zijn. De manier waarop je een vraag stelt, de stijl waarin je omgaat met mensen, de manier waarop je iets in vraagt stelt en hoe je dingen voorstelt is van tel. Diplomatisch zijn, is vaak de enige manier om ergens te geraken.”
“Blijf trouw aan wat je persoonlijk passioneert want anders kan je het niet volhouden.”
Na zijn UNV Youth positie in Peru, werd hij eerst aangenomen als consultant bij UNICEF. Daarna ging hij aan de slag bij het Peruviaanse ministerie van Onderwijs. Wat de toekomst zal brengen wist Seppe toen nog niet, al zag hij een terugkeer naar UNICEF wel zitten.
Sinds kort is Seppe echter een nieuwe uitdaging aangegaan in Nairobi, Kenya. “Ik ga er een Chileens sociaal innovatief programma opstarten, Fútbol Más genaamd. Wat we doen is een veilige omgeving creëren voor kinderen door gebruik te maken van voetbal en het typische pleintje in slums. Met ons eigen curriculum onderwijzen we via een bal in plaats van met een leerboek. We zijn al in vijf landen in Latijns-Amerika aan de slag en Kenya is het eerste Afrikaanse land waar we nu onze methodologie hopen toe te passen met nieuwe communities, de kinderen voorop.”
Als persoonlijk advies gaf Seppe het volgende mee. “Focus niet op postjes of bepaalde organisaties. Blijf trouw aan je persoonlijke passies want anders kan je het niet volhouden.”
