Van Brussel tot Bamako, het pad van Géraldine d’Hoop liep niet altijd rechtdoor. Ondanks enkele moeilijke momenten heeft ze nu een job bij de VN-vredesmissie in Mali waar ze van houdt en die betekenisvol is voor haar.
- Wat houdt uw huidige job in?
Ik werk als vrijwilliger voor de Verenigde Naties. Momenteel ben ik communicatie- en verbindingsofficier bij de afdeling stabilisatie en herstel van de VN-vredeshandhavingsopdracht in Mali (MINUSMA)
Deze job is een enorme verrijking, maar ook een uitdaging omdat het werk veeleisend is. Onze taak bestaat erin om te communiceren over de stabilisatie- en veiligheidsprojecten van MINUSMA. Daarnaast ben ik contactpersoon voor jeugd, gender, vrede en veiligheid.
Ik neem onder meer deel aan bewustmakingsacties met de plaatselijke Malinese bevolking. Ik heb met hen, vooral met jongeren en vrouwen, kunnen spreken over hun verwachtingen van de VN-vredeshandhavingsmissie in de complexe overgangsfase die Mali momenteel meemaakt.
Ik had nood aan een echte carrièreswitch en deze job voldoet aan mijn verwachtingen.
- Wat deed u voor uw functie in Mali?
Meteen na mijn studies heb ik stage gelopen op de jongerenafdeling van Amnesty International, voor hen gaf ik op verschillende scholen opleiding over mensenrechten en de doodstraf.
Daarna was ik verantwoordelijk voor politieke en militaire kwesties bij de Permanente Vertegenwoordiging van Luxemburg bij de Europese Unie in Brussel. Dat was ter voorbereiding van het Luxemburgse voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie. Ik leerde er meer over defensie en vredeshandhaving, wat heel nuttig was voor mijn huidige functie.
Nadien werkte ik als stagiaire voor de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) en vervolgens als consultant voor de vrijwillige terugkeer- en re-integratie van mensen met gezondheidsproblemen. Geleidelijk aan ben ik opgeklommen binnen de organisatie tot hoofd van de media- en communicatiedienst in het kantoor van IOM in Brussel voor België en Luxemburg. Helaas werd mijn functie na 14 jaar bij IOM afgeschaft om budgettaire redenen.
Gedurende anderhalf jaar zonder vaste job heb ik, midden in de COVID-19-crisis, twee consultancyprojecten op afstand gedaan voor IOM in Armenië en Genève. Daarna kreeg ik de positie als VN-vrijwilliger in Mali.
- Wat is uw academische achtergrond en hoe heeft die uw loopbaan beïnvloed?
Mijn eerste VN-ervaring was mijn deelname aan The Hague International Model United Nations (THIMUN), waar ik Noord-Macedonië vertegenwoordigde in de Mensenrechtencommissie. Enkele maanden later heb ik deelgenomen aan een drie weken durend project voor burgerschapseducatie in Senegal met de NGO Défi Belgique Afrique.
Aan de universiteit van Louvain-La-Neuve heb ik de Frans- en Engelstalige opleiding politieke wetenschappen gevolgd. Tijdens mijn opleiding volgde ik aanvullende vakken communicatie, internationale betrekkingen en internationaal publiekrecht en vertrok ik op Erasmus naar de rechtenfaculteit in Salamanca, Spanje. Uiteindelijk heb ik mijn studie afgerond met een masterproef over migratie. Nadien heb ik een diploma gespecialiseerde studies behaald aan het Instituut voor Europese Studies van de ULB.
- Welke momenten in uw carrière hebben het meest impact op u gehad?
Tijdens mijn job als consultant voor terugkeer- en re-integratie bij IOM begeleidde ik, samen met een verpleegster van een Fedasil-centrum, een migrant uit Punjab in Noord-India. Het was het eerste re-integratieproces vanuit België. Alles moest in gereedheid worden gebracht, van opvolging met de familie tot verdere zorg door plaatselijke organisaties. Het was een kwetsbare migrant die naar huis wilde terugkeren na een ongeval in België waardoor hij verlamd was geraakt. Een tijdje later kreeg ik nieuws van hem waaruit bleek dat zijn re-integratie goed verlopen was. Het was echt een hoogtepunt dat later het onderwerp werd van het boek “Bien plus qu’un lit” (veel meer dan een bed), dat door Fedasil werd gelanceerd ter gelegenheid van 20 jaar opvang van asielzoekers in België en waaraan ik heb meegewerkt.
Een ander belangrijk moment in mijn carrière is onder andere de deelname van het VN-team aan de 20 km door Brussel. Wij wilden dat moment aangrijpen om de strijd aan te gaan met stereotypen over migranten of om gendergelijkheid te bevorderen. Samen met andere collega’s liep ik met koffers mee om te laten zien dat migranten ook veel vaardigheden en troeven hebben om een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving.
Ik ben ook trots op de creatie van een kostuum voor Manneken Pis voor de Internationale dag van migranten. Manneken Pis draagt het kostuum nu jaarlijks onder het motto “ik ben een migrant”, om waarden zoals diversiteit en sociale cohesie tussen migranten en de samenleving te benadrukken.
- Welk advies zou u geven aan jongeren die bij de VN willen werken?
Een carrière in internationale betrekkingen is bijzonder moeilijk als je geen stage hebt gelopen. Zelfs een stage is soms niet genoeg. Je moet elke nieuwe kans die zich voordoet grijpen en je niet laten afschrikken om je loopbaan een nieuwe wending te geven, zoals ik heb gedaan. Je moet al deze ervaringen positief bekijken, samen met de uitdagingen en problemen die ermee gepaard gaan.
De VN heeft mensen nodig die ter plaatse hebben gewerkt. Bij de VN zijn we er allemaal van overtuigd dat we meewerken aan een meer gelijke, verenigde en rechtvaardige wereld. Ervaringen op het terrein maken ons bewust van de moeilijkheden voor de mensen ter plaatse en stellen ons in staat om samen op zoek te gaan naar duurzamere oplossingen.
Meer info:
