Bob Van den Berghe is sinds 2014 regionaal coördinator van het Container Control Program (CCP), van het VN-bureau voor drugs en criminialiteit, actief in Latijns-Amerika en de Caraïben. Hiervoor was hij actief bij de federale politie in Brussel en de divisie drugsbestrijding in Antwerpen.
Wat is uw academische achtergrond? Heeft deze keuze een invloed gehad op uw latere carrière?
Meteen na na de middelbare school ben ik gaan werken. Ik sloot me aan bij de destijds nog zogenaamde ‘gendarmerie’, die later werd geherstructureerd tot de federale politie. Tot het jaar 2000 maakte ik deel uit van de Speciale Recherche, waarna ik gepromoveerd werd tot hoofdinspecteur van de divisie drugsbestrijding in Antwerpen. In die hoedanigheid, was ik tot 2014 voornamelijk actief binnen de haven van Antwerpen, waar ik mijn ervaring heb opgedaan wat betreft het bestrijden van illegale handel.
Wat was uw eerste baan binnen de Verenigde Naties?
Ik begon te werken voor de Verenigde Naties (VN), en meer bepaald het VN-Bureau voor Drugs en Criminialiteit (UNODC), in 2014 als expert inzake rechtshandhaving en regionale coördinator van het Container Control Program (CCP), waarvoor ik in Panama City gestationeerd ben.
Wat houdt uw huidige baan in en wat zijn de meest uitdagende en de meest lonende aspecten ervan?
Vanuit Panama zijn wij verantwoordelijk voor de uitvoering van het CCP in de 14 operationele landen in Latijns-Amerika en de Caraïben. Als coördinator is mijn hoofdverantwoordelijkheid om te gaan praten met nationale autoriteiten, en te onderhandelen over memoranda van overeenstemming. Zodra er een memorandum is bereikt, kunnen we een CCP-eenheid oprichten in het desbetreffende land.
Het programma is afhankelijk van donaties en subsidies, dus het is ook mijn taak om de contacten te onderhouden met onze donorlanden, voornamelijk de Verenigde Staten en Canada. Dit betekent dat bij geplande bezoeken aan de operatieve landen, ook de ambassadeurs van de donorlanden worden uitgenodigd. En natuurlijk moeten we ook in contact blijven met de verbindingsofficieren in Europa en de lokale EU-delegaties om dubbel werk te vermijden.
Een uitdagend aspect van het programma is dat de douane en de politie in hetzelfde kantoor gestationeerd zijn. Twee compleet verschillende instellingen, die zich op verschillende kwesties toeleggen, laten samenwerken is niet altijd even gemakkelijk. In sommige van de landen waar we werken, praten verschillende instellingen niet eens met elkaar of beschuldigen ze elkaar van corruptie. Maar, als puntje bij paaltje komt en zij efficiënt samenwerken, lonen de inspanningen des te meer en behalen we betere resultaten.
Wat zijn de opmerkelijkste verschillen tussen werken in Panama en werken in Brussel?
Ondanks het feit dat ik dat ik gestationeerd ben in Panama, reis ik veel rond. De regio waar we actief zijn, is zeer divers. Het is interessant om de verschillende werktradities en -culturen mee te maken in zowel Zuid-Amerika als Centraal-Amerika en de Caraïben. In sommige landen lijken de institutionele structuren sterk op de Europese structuren, in andere landen zijn ze compleet het tegenovergestelde.
Welke ervaring, land of functie binnen het VN-systeem is voor u het meest gedenkwaardig geweest?
Mijn meest memorabele verwezenlijking moet de ondertekening zijn van het memorandum van overeenstemming met Cuba. Dit was een primeur voor de UNODC. Toen ik voor het eerst naar Cuba ging, was het voor mij een beetje een raadsel, ik wist niet wat me te wachten stond. Het duurde geruime tijd om het document te voltooien, maar we werden op een verrassend open manier ontvangen en Cuba is vanaf het begin heel coöperatief geweest.
Over het algemeen is het ook heel leuk om de evolutie van ons programma te zien. Toen ik met zeven of acht landen begon, moest ik het CCP ‘verkopen’ aan de regeringen, nu vragen landen in de regio om deel te mogen nemen. Dit betekent dat het programma werkt en dat landen er graag deel van uitmaken.
Welk advies zou u geven aan jongeren die vandaag een carrière bij de VN willen beginnen?
Toen ik voor de vacature solliciteerde dacht ik niet dat ik een kans maakte, maar ik probeerde het toch. Mijn advies voor jonge mensen zou zijn dat ze vooral niet bang hoeven te zijn maar dat ze er voor moeten gaan. Er is een dergelijk breed scala aan carrièremogelijkheden, dat ik ervan overtuigd ben dat er altijd wel een vacature zal zijn die bij jouw specifiek profiel past.