Nicolas Meulders (België) werkt momenteel als Public Information Officer bij het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten (OHCHR) in Genève.
Wat is uw academische achtergrond, en hoe heeft dit volgens u uw carrière beïnvloed?
Ik heb aan het Institut des Hautes Études des Communications Sociales (IHECS) in Brussel gestudeerd binnen de afdeling pers en informatie, met als afstudeerrichting journalistiek. Ik heb tijdens mijn studies twee dingen geleerd die voor mijn latere carrière belangrijk zijn geweest. Ten eerste, het vermogen om, dankzij de ontwikkeling van een kritische geest, bepaalde situaties in de wereld anders te bekijken. Het is iets dat me later vaak heeft geholpen. Ten tweede, de gelegenheid om vertrouwd te raken met het gebruik van media. Ik werd opgeleid in radio-, video- en fotoproductie. Door onmiddellijk met deze verschillende media te leren werken, word je als student meteen voorbereid op concrete taken en uitdagingen die je moet ondernemen binnen het professionele leven op het gebied van communicatie.
Wat was uw eerste job binnen de Verenigde Naties?
In 2011 ben ik met het VN-Vrijwilligersprogramma (UNV) naar Mali getrokken en ging er aan de slag binnen een functie die door de Belgische ontwikkelingssamenwerking ondersteund werd. Ik werkte er als communicatiemedewerker voor het kantoor van de resident coördinator, de hoogste VN-vertegenwoordiger in het land. Het was een heel leerrijke ervaring, de structuur van het kantoor was klein en ik was vaak zelf verantwoordelijk voor de productie van informatiemateriaal via verschillende communicatiemedia, waaronder grafische ondersteuning, foto’s of video’s. Het was interessant om zo snel zoveel verantwoordelijkheden te krijgen en het werk was behoorlijk gevarieerd. Ik bleef in deze functie tot de staatsgreep in maart 2012. Mijn familie keerde voor mij terug naar Brussel en ik werd zelf dan uiteindelijk na een paar maanden naar het regionale kantoor van het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten (OHCHR) in Dakar overgeplaatst, waar ik ook als communicatiemedewerker actief was.
Wat houdt uw huidige job in en wat zijn de meest uitdagende en de meest lonende aspecten ervan?
Ik werk momenteel in Genève op het hoofdkantoor van het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten (OHCHR). Daarvoor werkte ik 4 jaar in Dakar, eerst binnen het regionale kantoor van OHCHR, vervolgens in het regionale kantoor van UNICEF. Bij UNICEF werkte ik aan een project over vredesopbouw door middel van onderwijs in verschillende post-conflictlanden in Afrika. Hierna werkte ik vanuit Marokko als consultant met verschillende VN-organisaties zoals UN Women en het VN-Kapitaalontwikkelingsfonds (UNCDF) aan een programma voor aanpassing aan de klimaatverandering, opnieuw in verschillende landen in Afrika zuiden van de Sahara. Sinds oktober 2017 werk ik op het hoofdkantoor van het OHCHR. Een voorbeeld van de stimulerende en verrijkende aspecten van het werk is een campagne die we zojuist wereldwijd hebben gevoerd, gewijd aan de zeventigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), de oprichtingsakte die in 1948 na de Tweede Wereldoorlog is aangenomen. Het was zeer interessant om terug te kijken naar wat toen als een gemeenschappelijk ideaal werd uitgedrukt en 70 jaar later de relevantie van deze tekst opnieuw te bevestigen. Ik was vooral geraakt door de uitwisselingen die we hebben gehad met mensen over de hele wereld die zich dagelijks inzetten voor de verdediging van de mensenrechten in hun land en die, hopelijk, de in deze campagne voorgestelde instrumenten nuttig vonden om hun inzet te herbevestigen.
Wat was de aard en omvang van uw engagement met Robbedoes?
Het idee achter de samenwerking met het tijdschrift Robbedoes was om een zo breed mogelijk publiek te bereiken als onderdeel van de campagne om de 70ste verjaardag van de UVRM te vieren. Het was de ideale gelegenheid om deel te nemen aan een speciale uitgave van het tijdschrift die volledig gewijd was aan de mensenrechten. We konden rekenen op de steun van de auteurs van het tijdschrift Robbedoes, die de 30 artikelen van de UVRM illustreerden. Op basis van dit project werd ook een tentoonstelling georganiseerd, downloadbaar van het internet en vertaald naar zowel het Engels als het Spaans. Het project werd aangeboden aan het netwerk van de Alliance Française en Belgische ambassades over de hele wereld en vele scholen hebben het gebruikt ter ondersteuning van hun onderwijsactiviteiten. De tentoonstelling was erg gevraagd en werd in een dertigtal landen opgezet. Dit project in samenwerking met Robbedoes was een andere manier om samen te komen rond de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, via het stripverhaal als universele medium, dat met humor en emotie serieuze en belangrijke kwesties kan aankaarten.
Wat wordt er volgens u over- of onderschat aan werken voor de Verenigde Naties?
Naar mijn mening mag het aanpassingsvermogen niet worden onderschat. Ook al is de VN een instelling met gemeenschappelijke procedures, het is als werknemer noodzakelijk om zich aan te kunnen passen aan een werkomgeving die van land tot land sterk kan verschillen. Relaties met collega’s, partners of journalisten vereisen bijvoorbeeld het vermogen om bepaalde kwesties vanuit een ander perspectief te benaderen en in te spelen op verschillende behoeften. Een ander aspect is de gezinsdimensie. Ik heb kinderen en tijdens mijn jaren bij de Verenigde Naties ben ik regelmatig moeten verhuizen, met alle gevolgen van dien voor mijn gezin. Mijn 9-jarige zoon had al op 7 scholen gezeten toen we in Genève aankwamen.
Welk concreet advies zou u geven aan jongeren die vandaag een loopbaan bij de VN aspireren?
Aarzel niet om zoveel mogelijk verschillende ervaringen op te doen en het veld in te gaan. De Verenigde Naties is een organisatie die veel mogelijkheden biedt en op zoek is naar zeer gevarieerde profielen. Er zijn verschillende programma’s binnen de Verenigde Naties die je de mogelijkheid bieden om ervaring op te doen. Ik denk dan in het bijzonder aan het VN-Vrijwilligersprogramma (UNV) of aan de mogelijkheden als consultant waardoor je de kans krijgt om op missie te vertrekken en de werking van de organisatie van binnenuit te ontdekken. Ik denk ook dat het belangrijk is om door te zetten, omdat het rekruteringsproces vaak lang en tijdrovend is. Kortom, ik zou zeggen dat je open, flexibel en volhardend moet zijn.
Ontdek onze andere Gezichten van de VN.