Vivian van de Perre

De Nederlandse Vivian van de Perre is sinds 1994 actief bij de VN en heeft deelgenomen aan verschillende vredeshandhavings-operaties in Mozambique, Congo en de Centraal Afrikaanse Republiek.

  1. Wat is uw academische achtergrond, en hoe heeft deze volgens u uw carrière beïnvloed?

Ik ging eerst naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA) waar ik militair officier werd, wat mij later meteen naar de VN geleid heeft. Deze opleiding heeft mij later geholpen in het werk binnen vredeshandhavingsoperaties. Terwijl ik al bij de VN in dienst was, behaalde ik mijn master Public Administration aan de Harvard Kennedy School. Tijdens mijn gecombineerde opleiding aan de Harvard Kennedy School was ik ook ingeschreven aan de Fletcher School of Law and Diplomacy en aan de Harvard Divinity School. Zo kon ik vakken als leiderschap, conflictbemiddeling en onderhandeling , ‘statecraft’ en ‘just war theory’ volgen.

  1. Wat was uw eerste baan, en ging u naar de universiteit met de intentie later voor de VN te gaan werken?

Ik had er eerder eigenlijk nooit aan gedacht. Toen ik bij het leger ging, in het midden van de Koude Oorlog, werden we getraind voor confrontatie met de toenmalige Sovjet-Unie. Toen ik afstudeerde in 1988, viel dit samen met het einde van de Koude Oorlog. Vredeshandhaving, ‘peacekeeping’, kwam in opmars en verschillende missies werden wereldwijd opgezet.

Als vrouwelijke commandant deed ik mijn best om het Nederlandse leger ervan te overtuigen mij als militaire waarnemer aan één van de Nederlandse missies te laten deelnemen. Ik kreeg veel tegenkanting toen ik mij in 1995 bij het leger aansloot. In het nieuwe geïntegreerde leger in Nederland, waarin mannen en vrouwen voortaan samen dienen, was ik één van de eerste vrouwen. Toen ik officier werd en interesse toonde om als deel van de Nederlandse militaire krachten deel te nemen aan vredeshandhavingsmissies, kreeg ik duizenden excuses te horen, maar vooral omdat ik een vrouw was, werd ik tegengehouden.

Uiteindelijk kwam er meer bewustzijn op het VN-hoofdkwartier. Vredeshandhaving kende een enorme uitbreiding, maar het budget liep achterop. Er was onvoldoende personeel op de verschillende posten, en dus zond de VN een verzoek naar verschillende legers wereldwijd, op zoek naar officiers om deze posten te bemannen en vredeshandhaving te organiseren. Nederland stuurde acht officiers. Opnieuw kreeg ik verweer. Maar ik had het geluk een generaal te hebben die positief stond tegenover de integratie van vrouwen in het leger. Hij zorgde er voor dat ik de kans kreeg om te gaan, we gingen met zeven mannen en ikzelf. Zo kwam ik terecht op het hoofdkwartier van de VN.

  1. Hebt u sindsdien enige verbetering gezien? Wordt er vandaag beter omgegaan met vrouwen binnen het militaire systeem van de VN?

Over het Nederlandse leger kan ik niet oordelen. Wat betreft op VN-niveau is de huidige secretaris-generaal, António Guterres, een hevige voorstander van gendergelijkheid, in het bijzonder op belangrijke posten binnen vredeshandhavingsoperaties. Ik denk wel dat we parallel carrièremogelijkheden voor mannen met de juiste kwalificaties moeten blijven verzekeren, en zo het juiste evenwicht vinden.

Guterres heeft zich erop toegelegd het aantal vrouwen in leidersfuncties en peacekeeping te verhogen. Er is specifiek een grote vraag naar participatie van vrouwen bij interne maatschappelijke conflicten, omdat vrouwen hier vaak bij betrokken zijn. Het onderscheid is niet altijd even duidelijk, maar vaak zijn het mannen die gaan vechten en vrouwen en kinderen die het slachtoffer zijn. Om deze problemen aan te pakken, is het belangrijk dat vrouwen hier deel van uitmaken. Over het algemeen, overal ter wereld, hebben vrouwen eerder een huishoudelijke status en zijn ze minder de publieke vertegenwoordigers van hun gemeenschap. Het is vaak gemakkelijker voor vrouwen om vrouwelijke peacekeepers te benaderen dan de politie of militairen ter plaatse. Op deze manier krijgen we toegang tot hun perspectief, en hun verhaal. Zonder vrouwen ter plaatse, wordt het meest kwetsbare deel van de maatschappij vaak over het hoofd gezien.

Het departement Peacekeeping Operations moedigen meer vrouwelijke vertegenwoordiging sterk aan, zeker onder het personeel in uniform. Zonder extra inspanningen, wordt de genderbalans moeilijk te bereiken. Maar verschillende landen hebben al actie ondernomen en dit is voelbaar. Bangladesh bijvoorbeeld stuurt veel vrouwen op missie, dit heeft al een groot verschil gemaakt. Het is nu echt mogelijk de hand uit te reiken naar vrouwen ter plaatse, omdat ze zich comfortabeler voelen om met andere vrouwen te kunnen spreken.

  1. Wat houdt uw huidige job precies in? En welke zijn de meest lonende en/of uitdagende aspecten ervan?

Momenteel ben ik ‘Chief of Staff’ van de United Nations Organization Stabilization Mission in de Centraal Afrikaanse Republiek (MINUSCA). Het is mijn verantwoordelijkheid dat de planning en coördinatie van de missie en communicatie van en naar het VN-Hoofdkwartier goed verloopt. Een erg lonend aspect van de job is dat het buitengewoon fascinerend werk is. Je krijgt een zeer goed inzicht in de werking van lidstaten en de grote invloed die ze hebben op de werkwijze van de VN. Bovendien krijg je ook een zicht op het hoogste politieke niveau.

Het werk is vanzelfsprekend uitdagend. Wanneer we succesvol zijn, dan zijn we in staat burgers te beschermen en dodelijke slachtoffers te voorkomen. Mensen kunnen hun leven leiden en de regering kan haar verantwoordelijkheid opnemen en de bevolking beschermen. Maar helaas werkt het niet altijd. Het is enorm frustrerend wanneer we er niet in slagen mensen voor geweld te behoeden. Als je niet aanwezig bent wanneer er een aanval plaatsvindt, kunnen heel veel slachtoffers vallen. Dit is een moeilijk en vaak teleurstellend aspect van het werk. Hetzelfde geldt wanneer we eigen personeel verliezen.

  1. Wat zijn de meest opmerkelijke verschillen tussen werken en wonen in Afrika en werken en wonen in Europa?

Dat is een moeilijke vraag, ik heb de afgelopen 25 jaar niet meer in Europa gewoond. Natuurlijk ga ik nog steeds naar mijn familie in Nederland en zal ik altijd Nederlandse blijven, maar de voorbije 25 jaar heb ik altijd voor de VN gewerkt en in een internationale omgeving gewerkt en geleefd.

In Afrika wonen vind ik enorm fascinerend. Vorig jaar nam ik mijn man en kinderen, die in New York wonen, mee naar Rwanda en Kenia. Ze vonden dit geweldig. Afrika is in vele opzichten een prachtig continent. Er zijn problemen in bepaalde landen, inclusief het land waarin ik woon, maar de mensen zijn erg warm, en de cultuur en het eten zijn fantastisch.

  1. Hoe vindt u een goede balans tussen een veeleisende job en het gezinsleven?

Je moet moeilijke beslissingen nemen. Er wordt vaak gezegd dat vrouwen het allemaal kunnencombineren, maar ik denk dat je moet kiezen. Samen met mijn man, heb ik keuzes gemaakt die in het voordeel van mijn carrière speelden, iets wat niet iedereen zou kunnen doen.

Toen mijn carrière in New York steeds meer naar een hogere rang leidde, besloten we dat het de moeite waard was deze carrière na te streven. Maar tegelijkertijd wilden we ook graag een gezin. Mijn echtgenoot heeft zijn job hiervoor opgegeven, zodat ik de ruimte kreeg om te klimmen. Je kan niet van negen tot vijf gaan werken als je wil groeien. Ik heb mijn carrière kunnen opbouwen dankzij de ondersteuning van mijn echtgenoot, die klaarstond voor alles wat met de kinderen te maken had. Dit werkt misschien niet voor iedereen, maar het heeft uitstekend gewerkt voor ons. Sommige van mijn vrienden hebben er voor gekozen hun carrière op de eerste plaats te zetten en geen kinderen te krijgen. Andere vrienden kozen voor hun gezin, maar hadden geen flexibele partner om hun carrière te ondersteunen. Dit kan tot vele spanningen leiden, en soms blijft een huwelijk niet duren omwille van de pijn die het veroorzaakt. Ik heb veel mensen met een dubbele carrière ontmoet, waarbij beide partners een veeleisende job hebben. Het is dan dikwijls de carrière van de vrouw die sneuvelt. Meestal is het de vrouw die om zes uur naar huis zal gaan en de kinderen van school gaat halen, of voor hen zorgt als ze ziek zijn. In tegenstelling tot wat men vaak denkt, zal dit ten koste van je carrière gaan als je een leidinggevende functie wil bemachtigen. Ik ben enorm gelukkig met de keuze die we gemaakt hebben, en zonder de steun van mijn man had ik dit niet kunnen doen.

Toen mijn kinderen nog erg jong waren, ben ik lang op het hoofdkwartier gebleven om tijd met hen te kunnen doorbrengen, al werkte ik lange dagen. Toen ze tieners waren, wilde ik graag opnieuw als peacekeeper beginnen. Ik vertelde dit aan mijn man en kinderen en we discussieerden er over, ze gingen akkoord en moedigden de keuze aan. Mijn kinderen zijn nu vijftien en zeventien, ik zit ondertussen anderhalf jaar in Afrika en ik probeer hen elke drie maanden te zien. In de tussentijd spreken we elkaar via Whatsapp. Gelukkig is het dankzij de technologie vandaag veel gemakkelijker dan vroeger om in contact te blijven. Maar het vereist wat puzzelen, en iedereen heeft er zijn eigen oplossingen voor. Dit is de oplossing die voor ons gewerkt heeft. Ik heb heel veel steun van mijn man gekregen, en nu ik terug veldwerk doe, krijg ik ook heel veel steun van mijn kinderen. Zonder die steun weet ik niet hoe ik het voor elkaar zou gekregen hebben. Het is een kwestie van de juiste balans te vinden. Iedereen moet op een bepaald moment beslissen hoe ze hier mee omgaan en welke keuzes ze willen maken.

  1. Welke ervaring, land of functie binnen het VN-systeem is voor u het meest gedenkwaardig geweest?

De meest gedenkwaardige functie die ik tot nu toe gehad heb, is zonder twijfel die van Chief of Staff, zowel in mijn huidige post als in Congo, omdat in deze functie zowat alles samenkomt. Mijn loopbaan verliep helemaal niet lineair, maar in deze functie klopt het plaatje.

Ik heb als officier gewerkt binnen het domein van vredeshandhaving, financiering en budgettering, veiligheid en zekerheid, bouwmanagement, politieke zaken, audits, onderzoek voor fraudebestrijding, op het Bureau van de secretaris-generaal, binnen speciale politieke missies en vandaag ben ik terug bij vredeshandhaving. Ik heb het gevoel dat ik mijn functie vandaag beter kan uitoefenen omdat ik eerder gewerkt heb rond een aanzienlijk deel van de componenten die ik nu moet coördineren. Intussen heb ik ook een grondige kennis over het functioneren van de lidstaten opgedaan.

Dit is voor mij de kers op de taart. Alle ervaring die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan, helpt mij vandaag. Ik ben ervan overtuigd dat ik daarom als hoofd van het personeel efficiënter te werk kan gaan. Ik ben ook terug naar vredeshandhaving kunnen gaan, waar ik opnieuw in contact ben met mijn militaire achtergrond. Mijn huidige verantwoordelijkheid onderschrijft mijn ervaring en is voor mij een hoogtepunt, ik ben er heel blij mee. Ik zou er bovendien niet dezelfde voldoening van krijgen om in een stabielere omgeving te werken.

  1. Wat wordt er volgens u het vaakst over- of onderschat wat betreft werken voor de VN? Welk advies zou u willen meegeven aan jongeren die vandaag een carrière bij de VN ambiëren?

Wat vaak overschat wordt, is de dagelijkse voldoening die je uit je werk kan halen wanneer je begint bij de VN. Ik zie heel veel jonge, getalenteerde mensen die enorm blij zijn wanneer ze geselecteerd zijn voor het Young Professionals Programme (YPP), maar gefrustreerd raken wanneer ze beginnen te werken. Je mag dan wel de beste in je land zijn, je begint onderaan de ladder van een erg uitgebreide bureaucratie. Er zijn heel veel regels en procedures die je moet leren, dit duurt enkele jaren en kan erg frustrerend zijn.

Ik werk ondertussen al 25 jaar voor de VN en kan me nog steeds op dagelijkse basis ergeren aan de bureaucratie van de organisatie. Maar je gaat deze niet op je eentje kunnen veranderen, dus kan je er beter in leren werken. Je moet weten wat je doel is en hoe je het kan bereiken. Het is een kwestie van met de regels te leren werken, maar ook om er net omheen te werken, in de plaats van je te ergeren en over het systeem te klagen. Er zijn twee typen personen die voor de VN gaan werken. Enerzijds heb je diegenen die erg enthousiast zijn en een verschil willen maken. Zij worden al snel geconfronteerd met de realiteit van de VN als een enorme en complexe organisatie die streng gecontroleerd wordt door de lidstaten. Dit leidt tot grote frustratie en maakt dat ze vaak niet om kunnen gaan met de realiteit van de bureaucratische VN. Deze mensen verlaten vaak de organisatie of geven mentaal op, waardoor ze niet de bijdrage kunnen leveren dieze initieel ambieerden. Anderzijds heb je diegenen die leren hoe het systeem in elkaar zit en hoe ze het in hun voordeel kunnen laten werken. Ze blijven doorgaan, en ondanks het feit dat ze al lang op dezelfde plek zitten en vele tegenkantingen tegenkomen, blijven ze hun uiterste best doen om een verschil te maken.

Wanneer je voor de VN begint te werken, wees dan één van die laatsten. Leer hoe de werking van de organisatie in elkaar zit, en probeer de redenen achter alle regels te achterhalen. Begrijp hoe de budgetten en financiering in elkaar zitten, en hoe en waar de lidstaten invloed uitoefenen op al deze processen. Probeer jezelf bloot te stellen aan verschillende momenten waarop ze elkaar beïnvloeden, en tracht de meest ingewikkelde te begrijpen.  Als je geen positieve kracht binnen een complexe omgeving wil zijn, begin er dan niet aan, want je zal er jezelf noch de organisatie er een plezier mee doen.

  1. Heeft u nog een laatste boodschap aan mensen die interesse hebben zich aan te sluiten bij de VN?

Het is niet gemakkelijk binnen te raken vanwege het beperkte aantal plaatsen. Er zijn wel heel wat verschillende vacatures, maar ook een overweldigend aantal kandidaten. Geef niet op. Als je voor de VN wil werken, ga er dan voor. Er worden voortdurend mensen aangenomen en je kan één van hen zijn. Maar je zal misschien wel 50 keer moeten solliciteren.

Hoe meer ervaring je hebt, inclusief veldwerk, hoe groter je kansen. Als je de kans krijgt, ga dan voor een NGO werken, wordt een VN-vrijwilliger of grijp elke ervaring die je kan krijgen binnen een internationale organisatie. Alle werkervaring die je kan verzamelen, kan je sollicitatie vooruithelpen. Blijf proberen, blijf ervaring opdoen en blijf solliciteren. Als dit jouw droom is, geef deze dan niet na twee jaar op. We hebben dit allemaal meegemaakt en weten wat het is om jaren te blijven proberen. Maar velen zijn er geraakt en werken vandaag voor de VN, en jij hebt alle kansen om ooit één van hen te worden.

Gezichten van de VN

Meest recent